Dit keer een blog over rust. Rust en tijd nemen om foto’s te maken. Soms is het super druk en ben ik alleen maar bezig met foto’s maken voor klanten (en daar doe ik het uiteraard allemaal voor). Maar uiteindelijk vind ik het ook supergaaf om gewoon met de camera op stap te gaan en kijken, kijken, kijken en genieten. En daarna pak ik de camera erbij en maak ik foto’s.

Dat is echt genieten voor mij, en ik krijg er veel energie van. Daardoor houd ik balans. Ik ben heus weleens uit balans en merk dan snel genoeg dat ik veel te veel bezig ben met foto’s maken, foto’s bewerken en alles wat er bij komt kijken. Maar als ik tijd neem om lekker op stap te gaan met de camera, dan ben ik in mijn sas.

 

 

 

 

 

 

 

Ik zoek dan naar mooie standpunten, probeer een mooie compositie te pakken, zodat mensen blijven kijken naar de foto.

Mensen vragen onderweg weleens aan mij, ‘wat zet je nu op de foto?’               Ze kijken dan letterlijk met mij mee en zijn nieuwsgierig naar het resultaat. Ik maak dan even een praatje en hoop mensen dan ook enthousiast te maken om foto’s te gaan maken. Het is zoooooo fijn en zo ontspannend! En altijd weer ben ik nieuwsgierig hoe de foto is geworden. Eerst een kopje koffie bij thuiskomst en dan foto’s inladen en bekijken en bewerken.

Blij en dankbaar ben ik dat ik mensen kan enthousiasmeren en er steeds meer mensen zijn die bij mij de workshops volgen. Heel tof!!

Vanmorgen ben ik naar Harderwijk gegaan, samen met Erik en daar een rondje gelopen. Brrrrr, wat was het koud (maar gelukkig hadden we ons goed gekleed). Gewoon een spontane actie. Het zonnetje scheen lekker in onze huiskamer en ik had zin om er even uit te gaan. En zo gezegd, zo gedaan.

We hebben genoten van deze spontane actie en ik hoop dat jij ook van deze spontane momenten kent.

Leuk dat je even de tijd hebt genomen om mijn blog te lezen en wie weet tot een volgende keer!

Een warme groet van mij! 

—Afscheidsfotografie—

Misschien weten jullie het nog wel, december 2016. Ik studeerde af aan de Fotovakschool. Met o.a. een serie foto’s van de visiteclowns.

Wat heb ik een geweldige middag met hen gehad. Er ging veel aan vooraf. Contacten leggen, toestemming regelen, kennis maken met de clowns, etc. En dat was het allemaal zeker waard. Juist door deze voorbereiding en de kennismaking met de clowns was deze middag geslaagd!

Zo intens als iedereen die middag genoot, geweldig! 

 

 

 

 

En misschien vond ik het nog wel het allermooist dat ik niet opgemerkt werd. Niemand zag dat ik erbij was. Ik kon geweldige herinneringen maken, zonder dat mensen dit door hadden. Ik volgde de clowns, ik volgde de mensen, probeerde de emoties vast te leggen en ging met een zeer voldaan gevoel naar huis en met een geheugenkaart vol foto’s.

Toen de dag naderde dat ik ging exposeren wist ik het! Ik wil graag afscheidsfotograaf worden. En waarom? Deze middag met de clowns vond ik geweldig om te doen. Door de juiste voorbereiding en doordat er een klik was met elkaar, ging het zoals het ging.

Aanwezig zijn bij een uitvaart is niet zomaar iets. Je wordt onderdeel van de familie. Zij willen graag foto’s hebben, zij willen herinneringen vast leggen en dat kan om verschillende redenen zijn,

• omdat er familie in het buitenland is, 
• omdat (klein)kinderen nog wel erg jong zijn,
• omdat het goed voelt om deze bijzondere dagen vast te leggen voor later,
• omdat echte emoties worden getoond,
• omdat er juist op die dag iedereen omringt wordt door liefde,
• omdat die dag heel puur is,
• omdat… iedereen heeft zo zijn/haar eigen reden.

En om één of meerdere van die redenen ben ik aanwezig om de laatste herinneringen vast te leggen. Niet aanwezig en toch één met de familie. Het is een vak apart, maar oh zo dankbaar om te mogen doen.

Waarom nu dit blog? Ik wil graag dat mensen weten dat deze vorm van fotografie mogelijk is. Dat het mogelijk is om ook de laatste herinneringen vast te leggen. Doel is om foto’s te maken die voor altijd bewaard zullen blijven, generatie op generatie. Een herinneringsboek maken die misschien heel lang in de kast blijft liggen. Maar op een gegeven moment wordt deze erbij gepakt en wordt alles opnieuw beleefd. Het rouwproces is in volle gang en foto’s kunnen hier helpend bij zijn.

Binnenkort mag ik tijdens een bijeenkomst praten over deze vorm van fotografie. Fijn dat het meer en meer bekend wordt. Ik zeg niet dat bij iedere uitvaart een fotograaf aanwezig moet zijn. Ik vind wel dat mensen mogen weten dat het mogelijk is, dat het bespreekbaar wordt gemaakt en dat mensen een keuze hierin hebben. En twijfel je, dan is een gesprek hierover zeker mogelijk. Ik werk o.a. samen met Rouwzorg Riny uit Wezep en ook hij maakt het ook altijd bespreekbaar met nabestaanden.

Soms wordt ik ook gevraagd om een herinneringsportret te maken. Dit kan zijn omdat iemand oud is, dit kan ook zijn als Iemand weet dat die ernstig ziek is en wil nog graag met zijn/haar gezin en/of familie op de foto. Dit zijn bijzondere momenten. Het is een heel waardevol uur met elkaar. Het is geen trieste shoot, het is juist heel dierbaar en ook dan worden er mooie gesprekken gevoerd. Dan maak ik ook een foto voor ‘straks’ op de kist. Ja, dat is vaak even slikken, voor iedereen,  maar oh zo dankbaar en verdrietig tegelijk. Het moment van afscheid komt wel erg dichtbij…